Hoe het is begonnen
De Stichting Arisan Indonesia (SARI), opgericht in 1996, was actief in kleinschalige projecten in Indonesië én in het stimuleren van de geschiedschrijving over Indische Nederlanders.  Concrete producties waren de boeken Indië herinnerd en beschouwd. Sociale geschiedenis van een kolonie, 1930-1957 (1997) en Gelders blauw. Indisch leven in de provincie (2007). Beide publicaties zijn gebaseerd op de geschiedenissen van individuele Indische Nederlanders. De historische bron was de informatie die geïnterviewden gaven in gesprekken met de auteur(s).
Na het uitkomen van Gelders blauw waren de schrijvers van mening dat het daarmee niet klaar was. Het besluit was snel genomen om de geschiedbeoefening voort te zetten via het internet.

De komst van internet en ontsluiting van Indische geschiedenis(sen)
Dat resulteerde in www.indischhistorisch.nl dat een kenniscentrum moest worden voor beoefening van de geschiedschrijving over Indische Nederlanders. De hoofdbron bleef het individuele levensverhaal, zo mogelijk aangevuld met foto’s, films, geluidsopnamen of voorwerpen. Het is gewoon fantastisch dat door internet zoveel historische informatie vrijkomt. In het bijzonder van Indische Nederlanders die de grote gebeurtenissen zélf hebben meegemaakt. Lang is er gezwegen of hebben onderzoekers, bestuurders of de media geen of weinig aandacht gegeven aan Indische Nederlanders ná Indië. Dat is nu helemaal anders en een verkenning op het internet levert vele websites, blogs, afbeeldingen en films op. De Indische Nederlanders hoeven geen gebrek meer te hebben aan aandacht.
Het internet als middel om te publiceren en veel mensen te bereiken zou een einde kunnen maken aan het oude verlangen uit de Indische gemeenschap dat Nederlanders eindelijk eens de geschiedenis van hun Indische landgenoten gaan kennen.

Kritisch blijven (op onszelf)
Het is waar dat Nederlanders de Indische geschiedenis amper of niet eens kennen. Het onderwijs (en daarachter liggend de overheid) heeft er nooit een serieuze en blijvende plaats voor ingeruimd. Dat past weer in die openstaande post-koloniale rekeningen wat inhield dat het verlies van Indië, de politionele acties, repatriëring en het zich moeten aanpassen van Indischen in de Nederlandse samenleving stilzwijgend moest voorbijgaan. Dat is inderdaad zo gegaan, maar niet zónder een rol van de Indischen zélf. Hebben we ook niet te lang gezwegen?
De eerste studiedag over de geschiedenis van Indische Nederlanders in 1989 in Leiden bewees de grote behoefte van Indischen zélf aan geschiedbeoefening. De aandacht was overstelpend en was verre van beperkt tot wetenschappers en andere professionele beoefenaars van geschiedenis.
Een oudere Indische meneer drukte me na afloop van de dag op het hart dat wij als jongeren die Indische geschiedenis niet verloren moesten laten gaan. Of en hoe succesvol deze eretaak is uitgevoerd wil ik graag in een ander artikel beoordelen. Wél valt te constateren dat de laatste 15 jaar Indisch meer dan ooit in de belangstelling is gekomen. Het lang onbekende Indische verzet kreeg zowaar drie jaar geleden de aandacht via een film. De buitenkampers krijgen langzaam maar zeker ook bekendheid en er is zelfs een film in de maak.

Wat kan IndischHistorisch.nl?
We zijn een klein clubje en kunnen in beperkte mate bijdragen aan ontsluiting van de Indische geschiedenis. Een rol zou vooral bij u als Indische of andere betrokkene kunnen liggen door de informatie (verhalen, foto’s, films en persoonlijke vaardigheden) ter beschikking te stellen. Lukt het ons Nederland de Indische geschiedenis echt te leren kennen? Dat denken we niet. We kunnen wel ons best doen de Indische geschiedenis toegankelijk te maken met kwalitatief goede publicaties en een aantrekkelijke website.
Wat we in ieder geval met elke publicatie, mededeling of andere activiteit doen is een kennisbank opbouwen die voor iedereen en kostenloos toegankelijk is.
Helpt u ons IndischHistorisch.nl echt te laten bestaan voor en met Indische Nederlanders en alle anderen die zich bij hen betrokken voelen?