Intro Nono Wardenaar (door Humphrey de la Croix)
Artikel over Nono Wardenaar (Nijmeegse Zondagskrant 1985)
Het was 1986 en eerlijk gezegd was ik pas als jonge twintiger begonnen met kennis te nemen van de Indische geschiedenis en wortels. Op een zondag zag ik in de Nijmeegse Zondagskrant het artikel over Nono Wardenaar. Een Indo die van plan was de geschiedenis van de Indo’s te schrijven. Deze man gaat doen wat ik eigenlijk ook wil, dacht ik toen. Maar tot een contact met hem is het nooit gekomen. Twintig jaar later in 2006 kwam ik via Nono’s dochter Patty te weten dat haar vader in 2002 was overleden. Ik wist meteen wie hij was, maar bedacht tegelijkertijd dat mij geen geschiedenisboek of andere uiting van Nono Wardenaar bekend was van na 1986.
Maar nu blijkt hij enorm veel werk verzet te hebben. Hij heeft toch een boek geschreven en blijkt een indrukwekkend aantal interviews met Indo’s te hebben vastgelegd. Uniek materiaal van een vroege chroniqueur van de Indische geschiedenis na Indië. Pieke Hooghoff zal in meerdere afleveringen het verhaal vertellen van deze pionier. Hieronder het eerste deel.
Nono Wardenaar (2): veelzijdig talent, kunstenaar en organisator
door Pieke Hooghoff
- Nono Wardenaar (zittend) temidden van collega’s bij Hyster, de fabrikant van vorkheftrucks in Nijmegen (medio jaren zestig)
De Indische Nijmegenaar Nono Wardenaar was een veelzijdig idealist. Hij was heel actief als promotor van de waardering van de oudere Indische Nederlander, schrijver én muzikant. Het is bijna merkwaardig dat hij buiten de regio Gelderland niet bekender is geworden. Naast deze activiteiten werkte hij bij Hyster (fabrikant van vorkheftrucks) in Nijmegen.
Hij was ook een groot organisator. Hij richtte twee Indische verenigingen op die dansavonden en pasar malam’s organiseren, Soerobojo en Indo-Inn. Zij bestaan nog steeds en vormen met o.a. SARI het Platform Indische Organisaties Nijmegen (PION). Mede dankzij PION kent Nijmegen sinds 2006 op 14 augustus de herdenking van Indische gevallenen van de oorlog.
Jozef ( Nono) Wardenaar was geboren op 19 september 1935 te Sependjang in Nederlands-Indië en overleed in 2002 op 67-jarige leeftijd in Nijmegen. Tijdens de oorlog zat hij met zijn familie gevangen in Jappenkampen. Zijn ouders kwamen in 1952 naar Nederland met drie van hun vijf kinderen en grootmoeder. Twee zussen van Nono bleven in Indonesië. Nono trouwde met Joyce Post en het paar kreeg 6 kinderen.
Zijn dochter Patty stimuleerde en begeleidde hij bij haar zangcarrière. Zij vormt nu met Ed Crawfurd het duo
De droom die langzaam van ons scheidt
Nono beschikte over een enorme energie en gedrevenheid. Dat leidde ertoe dat hij in 1985 rond zijn vijftigste verjaardag een filmproductie realiseerde. Tegelijkertijd bracht hij een boek uit met zelfgemaakte tekeningen, dat op zijn vijftigste verjaardag uitkwam. Bovendien was het veertig jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog in Europa.
Met de film wil hij laten zien door welke bril de Indische Nederlander ons land ziet, en wie hij is. Voor zijn videoproductie nam Nono Wardenaar tientallen interviews af. In totaal tachtig videobanden vol, met de verhalen van drie generaties Indische Nederlanders. Vooral de interviews van de eerste generatie zijn belangrijk, omdat veel geïnterviewden niet meer leven. Tijdens de productie heeft Wardenaar met dr. Lou de Jong over zijn werk gesproken. De film is een co-productie van de Stichting Or-Mupro en het ROC Interstudie in Nijmegen. Melle van de Velde schreef in een artikel in de Gelderlander van september 1985:
“Nono vertelde: De eerste generatie blijkt nog vol heimwee naar Indië te zitten. De tweede generatie zou je de berustende generatie kunnen noemen. En de derde generatie is vrijwel geheel Nederlands opgevoed en beschouwt zich als Nederlander.” Nono zag dat het beeld van Indië voor de derde generatie langzaam aan het vervagen is. Dat is de reden waarom hij zijn videofilm de titel meegaf: De droom die langzaam van ons scheidt.
Tekening van dochter Patty Wardenaar
Pagina uit Nono Wardenaar’s boek:
De droom die langzaam van ons scheidt